Jak to się stało, że robię to, co robię?...

Kiedy w klasie maturalnej nasz nauczyciel WOS-u (swoją drogą wspaniały pedagog i cudowny człowiek – Piotr Sieszycki), spytał: „Czy jest w tej klasie jakiś samobójca, który chce zdawać ustną maturę z mojego przedmiotu?”, moja ręka byłą jedyną, która pojawiła się w górze. Już pod koniec podstawówki wiedziałam, że na studia wybiorę socjologię. Jako odrzutek, nie pasujący do żadnej grupy, błąkający się na obrzeżach klasy, byłam zaciekawiona tym, jak funkcjonują grupy, społeczności i społeczeństwa.

Nie dostałam się na żadne studia dzienne i jako dziecko prymus, z zacięciem perfekcjonistycznym, bardzo to przeżyłam. Weszłam na rynek pracy, mając 19 lat. Pracowałam na cały etat, w systemie zmianowym, jednocześnie studiując. Zaoczne studia opłaciłam w 100% samodzielnie, zdobywając przy okazji stypendium za wyniki w nauce. Już wtedy, wychodząc z założenia, że nie ma sensu dodatkowo utrudniać sobie tego, co i tak łatwe nie jest, szukałam sposobów na optymalizację, na upraszczanie zarówno pracy i nauki. Zależało mi na ułatwieniach, które nie obniżają jakości wykonania. I tak mi zostało do dziś.

Doskonale wiem, jakim trzęsieniem ziemi dla naszych nawyków jest rozpoczęcie pracy na swoim, pracy z domu, pracy zdalnej. Poprzez moje produkty i usługi, a także to, jak sama działam, pokazuję, że można osiągać cele bez zadyszki, we własnym tempie, w zgodzie ze sobą. Bez szarpania się z życiem, bez kopania się z koniem.

To również z tego powodu wspieram w zmianie nawyków na dobre, przy udziale frajdy. Tak, by ekscytacja i ciekawość tego, co dalej, przewyższała opór i strach przed wyjściem ze starych kapci.

Mam tę umiejętność, że o rzeczach, które często wydają się trudne, mówię ze swadą i z humorem. Spotkania ze mną są zawsze merytoryczne, a jednocześnie atmosfera jest taka, jakby spotkało się grono dobrych, zaufanych znajomych.