Skąd pomysł?
Obserwacje poczynione przy ustawianiu Wiecznego Kalendarza stały się dla mnie przyczynkiem do odkrycia wielu schematów i zależności, mających wpływ na moją produktywność, energię i emocje. Czułam jednak, że umykają mi codzienne niuanse, i że przydałoby się mieć miejsce, w którym można będzie spisywać swoje obserwacje, aby móc do nich wracać. Nie po to jednak, by tworzyć dalekosiężne strategie i plany, ale aby skupiać się na mikro modyfikacjach i mikro działaniach, wplecionych w „zwykłą”, „prostą” codzienność. Tak w skrócie powstał Dziennik Czułej Samoobserwacji, który składa się z kart codziennej samoobserwacji oraz kart tygodniowych podsumowań.
Jak to wygląda?
Dziennik wypełniam dwa razy dziennie- na początku dnia pracy i tuż przed przejściem do wieczornego rytuału wyciszającego. Jako że w dzienniku jest przewidziane miejsce na obserwację zarówno stanów pogody, jak i stanów pandziarskich, które reprezentują emocje, mam szansę pogłębić obserwacje przeprowadzane dzięki Wiecznemu Kalendarzowi.
W dodatku poranne wypełnianie Dziennika Czułej Samoobserwacji zakotwiczyłam właśnie po ustawianiu Wiecznego Kalendarza. To strategia, która sprawdza się przy nawykach i rytuałach, a która polega na tym, że przy już istniejącym nawyku czy rytuale, kotwiczymy (=podczepiamy pod niego) drugi, który dopiero chcemy wyrobić lub wpleść do swojej rutyny. Rolę wskazówki do „odpalenia” nowego nawyku lub rytuału stanowi tu pierwotny nawyk lub rytuał.
A zatem ustawiam Wieczny Kalendarz a następnie przechodzę do wypełniania Dziennika Czułej Samoobserwacji. Podczas pierwszej rundy wypełniania dziennika przyglądam się temu, z jaką myślą wchodzę w dzień pracy i jaka potrzeba stoi za tą myślą. Bardzo często zdarza się, że wchodzę do pracy z jakąś nieużyteczną myślą, która niepotrzebnie zaprząta mi głowę. Czasem chodzi o strach przed czymś, o obawy dotyczące przyszłości, a czasem o otwarte pętle, czyli niezałatwione do końca sprawy. Następnie przechodzę do tego, jak mogę tę potrzebę zdrowo zabezpieczyć.
Takie rozpoczęcie dnia pracy daje mi jasny obraz tego, co dzieje się w mojej głowie i jak to na mnie wpływa. Daje mi również szansę na to, by zadbać o swój dobrostan, wplatając do codzienności mikro modyfikacje i mikro działania. To bardzo dobry start przed rozpoczęciem pracy, bo daje mi poczucie, że wyrzuciłam z głowy to, co w tej chwili niepotrzebnie tam siedziało, a jednocześnie to "coś" jest bezpieczne; trafiło do miejsca, dzięki któremu mogę do tej sprawy wrócić, gdy nadejdzie na to czas, lub gdy okoliczności będą bardziej sprzyjające.
Drugą rundę wypełniania dziennika mam pod koniec dnia. W tej rundzie oprócz przyglądaniu się myślom, przyglądam się także temu, co i jak wpłynęło w danym dniu na mój dobrostan. Uwzględniam zarówno plusy i minusy, czyli to co wsparło mój dobrostan, ale także to, co go osłabiło. Podsumowanie dnia to również mini praktyka wdzięczności i akceptacji, czyli zastanowienie się nad tym, co z tego dnia biorę dla siebie, a co decyduję się puścić wolno, by nie ciążyło mi niczym kula u nogi.
Tygodniowe podsumowania robię w niedzielę, po wypełnieniu podsumowania dnia. Najpierw przeglądam karty codziennej samoobserwacji i w pierwszej kolejności do podsumowania nanoszę stany pogody oraz stany pandziarskie. Następnie czytam zapiski z całego tygodnia. Szukam w nich schematów, wyłapuję niuanse, sprawdzam czy występują korelacje między pogodą, emocjami, dniem/fazą cyklu a tym, jak funkcjonowałam. Dzięki temu mam możliwość od razu zaplanować mikro działania, które warto wpleść w kolejny tydzień, aby lepiej zadbać o swój dobrostan.
Co mi daje wypełnianie Dziennika Czułej Samoobserwacji?
